Znam ten ból ...

Ostatnio przeglądałam strony z blogami komentując i oglądając. W końcu trafiłam na jeden z blogów pewnej dziewczyny. Blog jest formą jej pamiętnika. Który chwyta za serce. Pozwolę przytoczyć sobie fragment jej wpisu :

I tak jest prawie każdego dnia. Dlatego przez takie i różne problemy związane z moim wrogiem postanowiłam kaleczyć sobie nadgarstki. Nie cięłam się bo się bałam i nie byłam przygotowana na samobójstwo. Udawało mi się ukrywać rany przed rodziną. Gdy przypadkiem rany zobaczyła moja mama lub ktoś inny to mówiłam, że się w szkole gdzieś przewróciłam itd. Pewnego dnia siostra powiedziała mamie o tych ranach co zauważyła na moich nadgarstkach.

Gdy to przeczytałam łza zakręciła mi się łza w oku. To co piszesz jest takie smutne. Gdy to czytam czuje się jakbym cierpiała, jakby ktoś mi robił krzywdę tak jak tobie. Mamy dwie rodzaje krzywd psychiczną i fizyczną. Zdecydowanie ta pierwsza bardziej boli i upokarza. Gdy ktoś nas niszczy psychicznie, odbiera nam to co w życiu jest najcenniejsze czyli szczęście, radość, miłość, empatię do drugich ludzi. Przestajemy wszystkim ufać, stajemy się podejrzliwi i zamknięci w sobie. To coś okropnego. Pewnie zastanawiacie się dlaczego to mnie aż tak poruszyło. Bo mnie ktoś kiedyś niszczył psychicznie. Odbierał mi wszystko a ja nie potrafiłam się przed nim bronić. Wtedy nikt nie chciał mi przyjść z pomocą i nikt nie chciał mnie obronić. Wtedy nie planowałam samobójstwa, może dlatego że nie byłam zbyt odważna. Teraz też bym tego sobie nie zrobiła, a raczej tym wszystkim osobą dla których żyje. Bo ja nie żyje dla siebie tylko dla kogoś. Wracając do tej osoby która mnie gnębiła, wszystko zakończyło się w zeszłe wakacje. Poszedł do gimnazjum a ja zostałam w podstawówce. W ten roku bardzo się zmieniłam. Zaczęłam się uśmiechać i cieszyć co przedtem było nie realne. Pewnie gdy pójdę do gimnazjum znowu go spotkam i znowu się zacznie, ale teraz nie dam się tak traktować. Znam swoją wartość i żadna osoba nie będzie mnie szpanować. To że jest ode mnie starszy nie oznacza ze może ze mną robić co mu się podoba. Z resztą jest starszy tylko dwa miesiące. Bo on urodził się pod koniec roku a ja na początku stycznia. 

Więc Gosiu życzę tobie żebyś wyszła na prosta, przestała się smucić i zaczęła się uśmiechać. Wiem że to nie jest takie łatwe ale zawsze można spróbować ... !