Ostatnia Wieczerza

Pamiętam takie opowiadanie które usłyszałam na religii było o obrazie Ostatnia wieczerza Jezusa z uczniami, namalowana przez Leonarda da Vinci. Tworząc to dzieło, Leonardo da Vinci natknął się na pewną trudność. Musiał namalować Dobro pod postacią Jezusa oraz zło pod postacią Judasza - przyjaciela, który zdradza go podczas ostatniej wieczerzy. Malarz zmuszony był przerwać prace, gdyż poszukiwał modeli doskonałych. Pewnego dnia w czasie występu chóru chłopięcego, dostrzegł w jednym ze śpiewaków idealne uosobienie Chrystusa. Zaprosił go do swojej pracowni i wykonał kilka szkiców. Minęły trzy lata. Ostatnia wieczerza była prawie gotowa, jednak Leonardo wciąż nie znalazł idealnego modelu Judasza. Kardynał zaczął naciskać, żądając, by mistrz jak najszybciej ukończył obraz. Pewnego dnia, po wielu tygodniach poszukiwań, malarz znalazł w rynsztoku przedwcześnie podstarzałego młodzieńca, obdartego i pijanego w sztok. Z trudem udało mu się nakłonić swoich uczniów, by zabrali go prosto do kościoła, ponieważ nie miał już czasu na szkicowanie. Zaniesiono zdezorientowanego nędzarza do świątyni. Uczniowie podtrzymywali go, podczas gdy Leonardo nanosił na fresk rysy wyrażające okrucieństwo, grzech, samolubność, tak wyraziście malujące się na tej twarzy. W tym czasie żebrak nieco otrzeźwiał. Otworzył oczy i ujrzał przed sobą malowidło.
- Widziałem już ten obraz! - wykrzyknął z przerażeniem.
- Kiedy? - zapytał zaskoczony mistrz.
- Przed trzema laty, zanim wszystko straciłem. Śpiewałem wtedy w chórze, moje życie było pełne marzeń i pewien artysta poprosił mnie, abym mu pozował do postaci Jezusa.
Gdy nauczycielka skończyła czytać rozbrzmiał dzwonek oznajmiający koniec lekcji. Kazała nam zrobić notatkę z tego do zeszytu oraz przemyśleć to opowiadanie i spytać o nasze przemyślenia na następnej lekcji lecz gdy nadeszła kolejna lekcja nie spytała nas a opowiadanie odeszła w niepamięć. Właśnie dziś przeglądając sowje zapiski z zeszytu od rligi zobaczyłam to i poruszyło mnie do myślenia. I zadałam sobie pytanie co może stać się z człowiekiem przez kilka lat. I odpowiadając sobie na to mogę powiedzieć : Dosłownie wszystko. Czytając ponownie kilka razy ten tekst stwierdzam że człowiek ma dwie strony samego siebie. Że potrafi być zarówno dobry jak i zły. I patrzać teraz na ten obraz który wisi na mojej ścianie namalowany przez Leonarda da Vinci nie widzę żadnego podobieństwa Jezusa z Judaszem. Judasza można określić mianem fałszywego przyjaciela a Jezusa prawdziwego przyjaciela. Mogła bym tak rozważać bez końca i pisać że Judasz później żałował za to co zrobił ale było za późno i tak dalej i tak dalej lecz stwierdzam że ten post jest i tak za długi. Kończę a was zostawiam z przemyśleniami i prośbą o popatrzeniu na ten obraz i zastanowieniu się czy ta historia może być prawdą ?