Moje emocje nie mogą mną kierować

Chcę się uśmiechać do ludzi. Dzielić się z nimi swoją pozytywną energią i spontanicznym uosobieniem. Bardzo tego chcę, czasami aż tak bardzo że udaje kogoś innego niż naprawdę jestem. Przychodzę do szkoły i głęboko w środku mam ochotę żeby ci wszyscy znikli  z tego dnia. Pragnę być sama. Samotnie siedzieć na ławce koło niskiego drzewa a w uszach żeby rozbrzmiewała moja ulubiona muzyka. O niczym nie myśleć, niczym się nie przejmować. Po prostu siedzieć tam i wsłuchiwać się w każda nutę. Szkoda tylko że nigdy się tak nie może stać. Gdy pragnę usiąść na ławce po kilku chwilach zawsze koło mnie ktoś się zjawi i musi zakłócić moją ciszę. Wtedy muszę udawać, grać inne uczucie jakie naprawdę we mnie goszczą. Jestem wtedy nadzwyczaj  miła i opanowana. Takie zachowanie jest zupełnym zaprzeczeniem takiego zachowania jakim by kierowały moje emocje. Gdyby mną panowały byłabym szorstka, zimna i chamska. Z moich ust padało by tysiac przekleństw na sekundę. Nie potrafiłabym się zatrzymać i przez takie zachowanie straciłabym wiele osób na których mi zależy. Dlatego zawsze gdy mam zły dzień staram się być miała i opanowana a gdy wracam do domu wszystkie moje złości przelewam na łzy nigdy na drugą osobę.
Choć jestem już opanowana w kwestii udawania miłej i opanowanej to i tak moje przyjaciółki poznają od razu co jest na rzeczy. Przed nimi nie da się grać, przed nimi wszystkie aktorskie sztuczki znikają jak bańka mydlana. Dlatego uwielbiam przebywać w ich towarzystwie bo one najlepiej mnie znają i rozumieją. A przede wszystkim przed nimi nikogo nie trzeba udawać.

Przepraszam was że wpisy są ostatnie takie długie.