Wpatruje się w deszcz

Godzina czwarta nad ranem. Stoję przed oknem i wpatruje się w deszcz, wszyscy śpią nie licząc mnie. Panuje przeraźliwa cisza którą zakłóca tykanie zegarków. A ja odizolowana od reszty świata a reszta świata ode mnie stoję przy tym oknie i wpatruje się w spadający deszcz. Przypomina mi on łzy płaczącego dziecka. Wylewne i rozpaczliwe nie wiedzące kiedy mają przestać lecieć z oczu. Lubię patrzeć na deszcz. Znajduję w nim ukojenie które mnie wycisza. Lecz czasami jest on powodem do smutku bo gdy przypominam sobie sytuacje w której jestem i patrze na deszcz po moim policzku spływa gorąca łza a za nią następne i następne. Gdy już z moich oczu spłyną resztki łez wracam do rzeczywistości, ale deszcz mnie nie opuszcza. Później jest już z górki. Śniadanie, szkoła, dom, obiad, lekcje i komputer. I przy komputerze mija mi większość pozostałego dnia. Mogłabym w tym czasie zrobić coś pożytecznego, ale oczywiście ja muszę wszystkim robić na przekór i siedzieć przy tym komputerze. Mój brat mówi że przez te wakacje przed nim zgniję. Może i ma trochę w tym racji, ale wiem jedno może i mogę zgnić przy tym komputerze ale nigdy się przy nim nie rozłożę.

Euro